ยิ่งเมืองทันสมัยขึ้นเท่าไหร่ วิถีชีวิตของผู้คนก็ยิ่งห่างกันไปเท่านั้น ทุกคนล้วนใฝ่หาพื้นที่ส่วนตัวและไม่เหลียวมองพื้นที่ของคนรอบข้าง หรือว่าเมืองใหญ่ถูกออกแบบมาเพื่อสร้างรูปแบบชีวิตที่แปลกแยก อ้างว้าง ต่างจากสังคมเกษตรกรรมที่ทุกบ้านรู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และมีน้ำใจแบ่งปันให้กัน ดูเหมือนช่องว่างที่ว่านั้นจะน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด เป็นคำถามที่ชวนคิดสำหรับชาวสังคมเมือง บรรดาชีวิตที่โดดเดี่ยวทั้งหลายจะมีอะไรยึดโยงเข้าหากันได้บ้าง เราอาจหาคำตอบได้จากสารคดีสั้นเรื่องนี้  The Tables ที่เมืองนิวยอร์ก บริเวณด้านข้างของสวนสาธารณะ Brayant โต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าสองตัว และเสียงลูกบอลพลาสติกเด้งไปมากำลังส่งเสียงขึ้นเป็นจังหวะ ลูกบอลวิ่งผ่านเนตตรงกลางโต๊ะที่ทำขึ้นอย่างเรียบง่าย มันคือกีฬาที่เรารู้จักตั้งแต่เด็กๆ 'ปิงปอง' ลูกกลมๆ สีขาวที่ส่งผ่านจากมุมหนึ่งของโต๊ะไปยังอีกด้านหนึ่ง เป็นตัวเชื่อมรอยต่อแห่งวิถีชีวิตโดดเดี่ยวหลากหลายและไม่แบ่งแยกชนชั้น ไม่ว่าจะเป็นคนไร้บ้านหรือผู้มีหน้าที่การงานมั่นคงและเกือบทุกเพศทุกวัย มาร่วมกันส่งผ่านมิตรภาพ หรือบางทีมันอาจเป็นความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นผ่านกีฬา ดูคล้ายจะเป็นสัญลักษณ์แห่งการสื่อสารของอารมณ์ความรู้สึกระหว่างกัน เด้งไปแล้วก็สะท้อนกลับ เป็นพื้นที่อันมหัศจรรย์ที่ทุกคนต่างรอเวลาที่จะได้มีส่วนร่วมในการเล่นปิงปองกัน สารคดีสั้นเรื่องนี้ไม่เพียงบอกเล่าถึงปรากฏการณ์ที่อบอุ่นนี้เท่านั้น…