‘วศินบุรี สุพานิชวรภาชน์’ ปั้นเมืองโอ่งให้เป็นเมืองศิลปะ ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยาก
‘เมืองศิลปะ’ ใช่จะสร้างกันได้ง่ายๆ โดยเฉพาะเมืองศิลปะที่ทุกหลังคาเรือนมีส่วนร่วมได้จริง แม้พวกเขาจะไม่เคยหาคำตอบในความหมายของ ‘ศิลปะ’ เลยก็ตาม คือเมืองศิลปะที่ศิลปะไม่ได้ทำตัวเหินห่างจากชุมชนจนกลายเป็นสิ่งแปลกปลอม ตรงกันข้าม ศิลปะและชุมชนกำลังละลายเป็นเนื้อเดียวกันโดยที่ชาวเมืองอาจไม่เคยรู้ตัว ‘ราชบุรี...เมืองศิลปะ‘ Q: คุณจะอยากสร้างเมืองศิลปะทำไม ดีกรีการศึกษาจากเยอรมันก็มี แล้วยังเป็นทายาทรุ่นที่ 3 ของ 'เถ้าฮงไถ่' โรงงานโอ่งมังกรรายแรกและรายใหญ่แห่งราชบุรีอีกต่างหาก อยู่เฉยๆ ก็ได้? A: เออ เนอะ ไปๆ มาๆ เริ่มถามตัวเองแล้วเหมือนกันนะ (วศินบุรีรำพึงออกมาในขณะที่กำลังใช้สมาธิอยู่กับงานเซราหมิกชิ้นใหม่ตรงหน้า) มันก็แค่มาจากความรู้สึกชอบและอยากให้บ้านเรามีอะไรกับเขาบ้าง เอาแค่ราชบุรีก่อนนี่ล่ะ อยากให้ศิลปะอยู่กับชุมชนจริงๆ ซึ่งศิลปะชุมชนนี่ก็ไม่ได้เพิ่งมาเริ่มทำนะ มันเริ่มมาตั้งแต่ผมอยู่เยอรมันแล้วมีช่วงหนึ่งได้กลับเมืองไทย (ปี 1999)…