อุปสรรคของคนตาบอดหรือผู้พิการทางสายตาคือ ไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้เหมือนคนปกติ ปัจจุบันมีการพัฒนานวัตกรรมต่างๆ มากมายเพื่อช่วยเหลือกลุ่มคนเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นแท็บเลทอักษรเบรลล์, สมาร์ทวอชแบบสัมผัส และแอพฯ บนมือถือมากมายที่ช่วยอำนวยความสะดวก และล่าสุดก็ได้มีผู้พัฒนาสติ้กเกอร์สุดล้ำที่ช่วยนำทางให้กับผู้พิการทางสายตา (more…)
ว่ากันว่าภาพหนึ่งภาพสามารถแทนค่าคำบรรยายได้นับพัน อาจจะจริงสำหรับคนที่สามารถชื่นชมภาพเขียนอันวิจิตรได้ด้วยตาเปล่า แต่หากไม่สามารถมองเห็นได้ดังคนปรกติล่ะ จะเอาความประทับใจจากไหนมาบรรยายความรู้สึก โปรเจ็กต์ UnSeen ชิ้นนี้อาจเป็นคำตอบ เมื่อ Julian Smith ศิลปินชาวสเปนจากหมู่เกาะ Mallorca ร่วมกับมูลนิธิการกุศลเพื่อคนพิการทางสายตา Miami Light House for the Blind จัดงานแสดงศิลปะบนผนังนอกอาคารซึ่งเป็นแกลเลอรี่แสดงงานศิลปะของมูลนิธิที่ Wynnewood ในไมอามี่ ด้วยพื้นที่ว่างเปล่าขาวสะอาดไร้ภาพเขียนใดๆ ไว้ให้คนตาดีมอง ทว่ามีบางสิ่งซ่อนอยู่ในพื้นที่ว่างนั่น “คุณไม่จำเป็นต้องใช้ดวงตาแต่ต้องใช้หัวใจ มือ และจิตใจ...ที่จะมอง” เป็นคำกล่าวของ Herb Klien…
ในประเทศที่พัฒนาแล้ว ถนนหนทางและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ จะถูกออกแบบมาสำหรับทุกคน โดยเฉพาะผู้ที่นั่งอยู่บนรถเข็น แต่สำหรับผู้พิการทางสายตา ถึงจะเป็นประเทศพัฒนาแล้วก็ตาม ก็ดูจะเป็นเรื่องยากอยู่ดีที่จะสามารถอ่านป้ายบอกสัญลักษณ์ต่างๆ ได้ในทุกหนทุกแห่งเหมือนคนทั่วไป ยิ่งทุกวันนี้ เรายิ่งเห็นอักษรเบลล์ปรากฏอยู่ตามที่สาธารณะน้อยลงทุกที ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะว่าการเพิ่มอักษรเบลล์เข้าไปในป้ายบอกทางที่เป็นตัวอักษรนั้นต้องการพื้นที่ที่มากขึ้น Kosuke Takahashi เป็นนักออกแบบที่เล็งเห็นปัญหานี้ เขาจึงออกแบบแบบตัวอักษรที่สามารถรวมเอาตัวอักษรปกติและอักษรเบลล์เข้าไว้ด้วยกันโดยไม่ต้องใช้เนื้อที่เพิ่ม นั่นคือ Braille Neue ที่ประกอบไปด้วยตัวอักษรสองแบบ คือ Braille Neue Standard ที่เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษวางอยู่ร่วมกับจุดของอักษรเบลล์ และ Braille Neue Outline ที่มีทั้งตัวอักษรภาษาอังกฤษและญี่ปุ่น โดยทั้งสองภาษาก็จะมีอักษรเบลล์วางร่วมอยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน…
ถ้าคนตาบอดต้องเลือกเสื้อผ้าใส่ไปงานศพ พวกเขาจะเลือกสีได้อย่างไร หรือแม้กระทั่งเวลาไปซื้อเสื้อผ้าใส่ พวกเขาใช้วิธีไหนกะขนาด? The Once Project เป็นโปรเจ็กต์ของ จุ้ย - จิระชนะบริบูรณ์ชัย ดีไซน์เนอร์รุ่นใหม่ที่เริ่มต้นจากการทำธุรกิจเสื้อผ้าแฟชั่นเพื่อตอบสนองนี้ดตัวเองเป็นหลักโดยไม่สนใจตลาด เรียกว่าฉันอยากใส่แบบไหนฉันก็ขายแบบนั้นละ จนวันหนึ่งเมื่อธุรกิจไปได้ไม่สวยอย่างที่คิด จิระก็ถอยกลับมาคิดอย่างมีสติถึงคำว่าธุรกิจที่ยั่งยืน กระทั่งเมื่อลุงกับป้าของจิระซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันและเป็นผู้พิการทางสายตาด้วยกันทั้งคู่ เดินถือเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งมาให้จิระช่วยดูว่าสีที่ตัวเองหยิบมามันใช่สีดำหรือเปล่าเพราะกำลังจะออกไปงานศพ แต่เมื่อจิระหันไปดู ปรากฏว่ามันคือสีแดง ในช่วงเวลาไม่กี่นาทีนั้นจิระเกิดไอเดียว่าถ้าเราหาเทคนิคที่ทำให้ลุงกับป้าสามารถเลือกสีและขนาดของเสื้อผ้าที่ใส่ได้อย่างไม่พลาดก็น่าจะดี จิระจึงเอาแนวคิดนี้ทดลองผลิตเป็นเสื้อยืดขึ้นโดยนอกจากลายไม้เท้าสีขาวทางด้านหน้าที่เป็นสัญลักษณ์สื่อสารถึงผู้พิการทางสายตาแล้ว เมื่อเอานิ้วลูบลงไปที่โลโก้ทางด้านหลัง พวกเขาจะสามารถทราบได้ถึงขนาดและสีของเสื้อตัวนี้ จิระนำผลงานที่คิดค้นส่งเข้าประกวดโครงการไอเดียแลกล้านของมหาวิทยาลัยกรุงเทพ จนได้รางวัลเป็นทุนตั้งต้นในการนำมาพัฒนานวัตกรรม เพื่อต่อยอดธุรกิจสร้างความเท่าเทียมให้กับผู้พิการทางสายตาได้มีโอกาสเข้าถึงแบรนด์เช่นเดียวกันกับคนทั่วไป โดยมีคุณลุงของตัวเองเป็นแผนกคิวซีคนสำคัญ ปัจจุบัน..หนึ่งในผู้บริหารของ The Once Project…
Andrew Myers เป็นศิลปินที่เชี่ยวชาญในการสร้างสรรค์งานศิลปะที่เรียกว่า Screw Art หรือการนำเอาตะปูจำนวนมากมาตอกลงบนแผ่นไม้และเพนต์สีลงไปบนตะปูแต่ละตัวจนเกิดเป็นเพนต์ติ้งสามมิติ ครั้งหนึ่งในงานนิทรรศการที่ Myers นำเอาผลงานไปจัดแสดงร่วมกับศิลปินคนอื่น เขาเห็นชายตาบอดคนหนึ่งเข้ามาร่วมงานด้วย แต่ชายคนนั้นก็ไม่สามารถมองเห็นชิ้นงานต่างๆ ได้แต่อาศัยคำบอกเล่าของเพื่อนที่มีสายตาดีคอยบรรยายถึงผลงานนั้นๆ จนเมื่อชายคนนั้นมาหยุดที่หน้า Screw Art ของ Myers ศิลปินหนุ่มจาก Laguna Beach รัฐแคลิฟอร์เนีย จึงเชื้อเชิญให้ชายตาบอดสามารถใช้มือจับลูบคลำเพนต์ติ้งสามมิติชิ้นนี้ และเมื่อเขาค่อยๆ เอามือคลำไปบนเพนต์ติ้งชิ้นนั้น Myers ก็ได้เห็นรอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายคนนั้น รอยยิ้มของชายตาบอดในวันนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้ Myers ตั้งใจที่จะสร้างสรรค์งานศิลปะที่จับต้องได้ (Tactile…
ดวงตา คืออวัยวะสำคัญที่ทำให้เรามองเห็น และการได้มองเห็นคนที่เรารักคือสิ่งที่มนุษย์อยากเห็นเป็นสิ่งที่สุด แต่ผู้ป่วยกระจกตาพิการหลายแสนคนในประเทศไทยสูญเสียการมองเห็นและกำลังรอโอกาสที่จะกลับมาเห็นความรักของพวกเขาอีกครั้ง เพราะการทำบุญอันยิ่งใหญ่คือการให้ชีวิตเพื่อนมนุษย์ ด้วยการบริจาคอวัยวะและดวงตา เครือเจริญโภคภัณฑ์ และ ทรู ร่วมกับศูนย์รับบริจาคอวัยวะและศูนย์ดวงตาสภากาชาดไทย จัดโครงการ Let Them See Love Again ต่อเนื่องเป็นปีที่ 11 เพื่อเชิญชวนให้เกิดการบริจาคอวัยวะและดวงตาอย่างต่อเนื่อง โดยยังมอบหมายให้บริษัท ชูใจ กะ กัลยาณมิตร จำกัด สร้างสรรค์และนำเสนอผลงานภายใต้แนวคิด 'ให้พวกเขาได้เห็นความรักอีกครั้ง' คลิปความยาว 5 นาที บีบหัวใจทุกวินาที…
การวิ่งเล่นในสนามเด็กเล่นของเด็กๆ แฝงไว้ด้วยหลักในการพัฒนากล้ามเนื้อมัดใหญ่ ทำให้เด็กได้ฝึกทักษะการทรงตัวที่ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวเมื่อเติบโตขึ้น ได้เรียนรู้ทักษะทางสังคมในการแบ่งปันเครื่องเล่นกับเด็กคนอื่นๆ รวมถึงเรื่องที่สำคัญมากที่สุดคือความสนุกสนาน แต่สำหรับเด็กที่มีความบกพร่องทางการมองเห็น พวกเขาขาดโอกาสทั้งการพัฒนาทักษะด้านร่างกาย สังคม รวมถึงความสนุกที่เท่าเทียมกับเด็กคนอื่นๆ เพราะสนามเด็กเล่นที่มีอยู่ตามที่ต่างๆ ล้วนถูกออกแบบมาสำหรับเด็กสายตาปรกติ ซึ่งทำให้เด็กตาบอดเล่นได้ยากและไม่ปลอดภัย BLIX POP เป็นของเล่นที่ออกแบบเพื่อให้เด็กที่บกพร่องทางการมองเห็นได้มีโอกาสพัฒนากล้ามเนื้อมัดใหญ่ ได้มีพื้นที่ฝึกทักษะการทรงตัวเหมือนเด็กอื่นๆ มีลักษณะเป็นตัวต่อเพื่อประกอบเป็นสนามเด็กเล่น มีโครงสร้าง 4 แบบ คือ 1) ตัวรองที่ทั้ง 6 ด้านมีร่องและปุ่มนูนเพื่อใช้ต่อเป็นรูปทรงต่างๆ โดยมีแถบแม่เหล็กเป็นตัวยึด 2) ตัวเพิ่มความสูง ที่สามารถต่อชั้นให้สูงขึ้นไปเพื่อเพิ่มความลาดชัด 3)…
ครั้งหนึ่ง Mark Twain เคยกล่าวไว้ว่า “ความเอื้ออารีคือภาษาที่คนหูหนวกได้ยินและคนตาบอดมองเห็น” และความเอื้ออารีแบบเดียวกันนี้แหละคือสิ่งที่เราสัมผัสได้จาก จูน - เมธาวี ทัศนาเสถียรกิจ หัวเรี่ยวหัวแรงหลักของ 'The Guidelight' โครงการที่ก่อร่างสร้างตัวขึ้นเพื่อขยายทางเลือกให้น้องตาบอดมีโอกาสเรียนหนังสือด้วยสื่อการสอนที่เหมาะสมและเข้าถึงง่าย การเป็นตัวกลางและเสียงสะท้อนที่ช่วยกระชับช่องว่างของเด็กตาบอดและสังคมให้แคบลง ตลอดจนเป็นประกายไฟแห่งความหวังดวงเล็กๆ ที่ทำให้หัวใจของคนตาบอด รวมถึงตัวเราเองพองโตระดับมหาศาลเชียวล่ะ Q: ก่อนโปรเจ็กต์ The Guidelight เริ่มต้น จูนทำอะไรมาก่อน? A: จูนจบจากคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ พอเรียนจบ ก็ทำงานที่ AIS…
จุดเริ่มต้นของ ‘กล่องดินสอ’ กลุ่มคนทำงานกลุ่มเล็กๆ ที่มีความเชื่อว่า ‘เด็กพิการทางสายตาอาจไม่สามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ จากการมองเห็น แต่ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะพิการทางความคิดหรือไร้ซึ่งจินตนาการ หากได้เครื่องมือที่เหมาะสม พวกเขาก็สามารถทำอะไรหลายๆ อย่างได้เหมือนคนทั่วไป’ ความเชื่อที่ว่าได้ก่อร่างสร้างตัวขึ้นจนเกิดเป็นผลงานชิ้นเล็กๆ แต่มีพลังอย่างน่าประหลาด เพราะมันทำให้เราเห็นได้ถึงความตั้งใจดีในสิ่งที่พวกเขากำลังทำ ความพยายามที่จะข้ามขอบข่ายในสิ่งที่ตัวเองเคยเรียนรู้ไปสู่อะไรที่ดีกว่า ที่สำคัญคือ การหยิบยื่นโอกาสในการเรียนรู้ที่ยั่งยืนให้กับน้องๆ กลุ่มนี้ วันนี้เรามีโอกาสได้พูดคุยกับ ฉัตรชัย อภิบาลพูนผล (ต่อ) อรุโณชา พันธุ์สด (ออม) และ Nathalie Sajda กลุ่มนักพัฒนาสื่อการเรียนรู้สำหรับผู้พิการทางสายตากลุ่มนี้ถึงที่มาที่ไปของ 'กล่องดินสอ' ทัศนคติของพวกเขาต่อการทำงานเพื่อสังคม…
