ในชีวิตหนึ่งคงไม่มีใครตอบได้ว่าจะจากไปวันไหน บางคนอาจไปก่อนเวลาอันควร และบางคนก็มีเวลายาวนานกว่าคนอื่น แต่จะเป็นอย่างไรถ้าต้องมีอายุยืนยาวท่ามกลางความโดดเดี่ยว เฝ้ามองคนรู้จักจากไปทีละคน ถึงตรงนั้นก็ยากจะพูดได้ว่าการมีเวลามากกว่าเป็นความสุข และนี่เป็นส่วนหนึ่งของปัญหาที่หลายประเทศที่กำลังจะเผชิญ นั่นคือสังคมผู้สูงอายุ ช่องว่างระหว่างวัยที่ห่างออกไป ความโดดเดี่ยวและไร้สมรรถภาพของสังคมผู้สูงอายุ คงจะดีถ้าจะมีวิธีที่จะช่วยคลี่คลายปัญหาที่ว่านั้น The Centenarian Portrait Project by Teen Agers จัดขึ้นโดยทางการของออสเตรเลีย บนแนวคิดที่จะเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างวัย โดยเฉพาะผู้สูงอายุกับเด็กวัยรุ่นให้ได้ใกล้ชิดแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน ด้วยการใช้ศิลปะเป็นตัวประสาน นั่นคือจัดการให้นักเรียนศิลปะหรือศิลปินน้อยทั้งหลายจับคู่กับคุณย่า ใช้การเขียนภาพเป็นสื่อกลางสร้างความอบอุ่นให้เกิดขึ้น โดยจะนำผลงานภาพทั้งหลายนั้นมาจัดแสดงให้ผู้คนได้ชื่นชมกัน ไม่เพียงแค่ภาพเขียนเท่านั้น แต่รวมทั้งหมดของกระบวนการทำงาน เหล่าศิลปินน้อยก็ต้องไปพบปะพูดคุย ซึมซับเอาความรู้สึกนึกคิดและตัวตนของคุณย่าเพื่อถ่ายทอดลงในภาพด้วย ตรงนั้นเองที่ทำให้ลดช่องว่างระหว่างวัย…