ถ้าคนตาบอดต้องเลือกเสื้อผ้าใส่ไปงานศพ พวกเขาจะเลือกสีได้อย่างไร หรือแม้กระทั่งเวลาไปซื้อเสื้อผ้าใส่ พวกเขาใช้วิธีไหนกะขนาด? The Once Project เป็นโปรเจ็กต์ของ จุ้ย – จิระชนะบริบูรณ์ชัย ดีไซน์เนอร์รุ่นใหม่ที่เริ่มต้นจากการทำธุรกิจเสื้อผ้าแฟชั่นเพื่อตอบสนองนี้ดตัวเองเป็นหลักโดยไม่สนใจตลาด เรียกว่าฉันอยากใส่แบบไหนฉันก็ขายแบบนั้นละ
จนวันหนึ่งเมื่อธุรกิจไปได้ไม่สวยอย่างที่คิด จิระก็ถอยกลับมาคิดอย่างมีสติถึงคำว่าธุรกิจที่ยั่งยืน กระทั่งเมื่อลุงกับป้าของจิระซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันและเป็นผู้พิการทางสายตาด้วยกันทั้งคู่ เดินถือเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งมาให้จิระช่วยดูว่าสีที่ตัวเองหยิบมามันใช่สีดำหรือเปล่าเพราะกำลังจะออกไปงานศพ แต่เมื่อจิระหันไปดู ปรากฏว่ามันคือสีแดง ในช่วงเวลาไม่กี่นาทีนั้นจิระเกิดไอเดียว่าถ้าเราหาเทคนิคที่ทำให้ลุงกับป้าสามารถเลือกสีและขนาดของเสื้อผ้าที่ใส่ได้อย่างไม่พลาดก็น่าจะดี จิระจึงเอาแนวคิดนี้ทดลองผลิตเป็นเสื้อยืดขึ้นโดยนอกจากลายไม้เท้าสีขาวทางด้านหน้าที่เป็นสัญลักษณ์สื่อสารถึงผู้พิการทางสายตาแล้ว เมื่อเอานิ้วลูบลงไปที่โลโก้ทางด้านหลัง พวกเขาจะสามารถทราบได้ถึงขนาดและสีของเสื้อตัวนี้
จิระนำผลงานที่คิดค้นส่งเข้าประกวดโครงการไอเดียแลกล้านของมหาวิทยาลัยกรุงเทพ จนได้รางวัลเป็นทุนตั้งต้นในการนำมาพัฒนานวัตกรรม เพื่อต่อยอดธุรกิจสร้างความเท่าเทียมให้กับผู้พิการทางสายตาได้มีโอกาสเข้าถึงแบรนด์เช่นเดียวกันกับคนทั่วไป โดยมีคุณลุงของตัวเองเป็นแผนกคิวซีคนสำคัญ ปัจจุบัน..หนึ่งในผู้บริหารของ The Once Project เป็นผู้พิการทางสายตาซึ่งเรียนจบชั้นม.6 เท่านั้น แต่ด้วยศักยภาพในการทำงานที่จิระมองเห็นในตัวผู้ใหญ่ท่านนี้กับความเป็นนักคิดที่ไม่เคยปล่อยให้ความมืดมาเป็นอุปสรรคในการดำเนินชีวิต จากที่เคยเริ่มต้นเป็นแค่พนักงานฝ่ายขาย ความกล้าคิดของผู้ใหญ่ท่านนี้ที่ค่อยๆ พัฒนามาเป็นคำว่ากลยุทธ์ทางการตลาดอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ก็พาให้อดีตฝ่ายขายถูกขยับขึ้นมาอยู่ในทีมของผู้บริหาร ดูแลรับผิดชอบทั้งในเรื่องบุคลากรและการตลาด เรียกว่าโปรเจคต์นี้ให้โอกาสพัฒนาอาชีพกับผู้พิการทางสายตาอย่างเต็มที่ โดย 70% ของรายได้จากการจำหน่ายเสื้อยืดทั้งทางเฟซบุ๊คและการออกร้านคตามแฟร์ต่างๆ ถูกนำไปใช้ในส่วนของการบริหารงานเพื่อความยั่งยั่น ขณะที่อีก 30% นำไปใช้พัฒนาอาชีพโดยเจ้าของโครงการเป็นผู้ลงทุนสร้างบูธจำหน่ายเสื้อให้แก่ผู้พิการทางสายตาในวาระต่างๆ
ล่าสุดจิระกำลังรวบรวมรายได้ส่วนหนึ่งที่พึงจะหาได้เพื่อนำไปช่วยจัดหาสถานที่ซ้อมดนตรีให้กับกลุ่มนักดนตรีผู้พิการกลุ่มหนึ่ง ซึ่งอาคารที่พวกเขาเคยใช้ซ้อมกำลังอยู่ในสภาพทรุดโทรมจนแทบจะไม่เหลือสภาพความเป็นตึกแล้ว ในโลกของความมืด หลายคนไม่เห็นอะไรเลยนอกจากประตูที่ปิดตาย แต่สำหรับจิระ “ในความมืดของลุงกับป้า ผมเห็นความวิเศษ”
อ้างอิง: The Once Project
