สำหรับการใช้งานของสถาปัตยกรรมชั่วคราว เมื่อกำเนิดขึ้นแล้ว หน้าที่ของมันคือรับใช้จุดประสงค์อย่างหนึ่งในเวลาสั้น จากนั้นมันก็ต้องถูกรื้อถอนไป แบบที่เราจะได้พบกับสถาปัตยกรรมประเภทศาลาแสดงงาน ซึ่งเมื่อจบงานนิทรรศการนั้นแล้ว ก็จะถูกรื้อทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย แต่ถ้าเราเพิ่มแนวคิดที่จะหาทางให้เศษวัสดุเหล่านี้มันกลับมาเป็นสถาปัตยกรรมอีกครั้ง การออกแบบมันจะช่วยให้เป็นไปแบบไหนได้บ้าง คำตอบของคำถาม
ปัญหาที่อยู่อาศัยในศตวรรษที่ 21 มีความซับซ้อนตามบริบทที่นอกจากจะเป็นความซับซ้อนของคนแล้ว สิ่งที่เป็นตัวแปรสำคัญคือการที่ทรัพยากรอันมีจำกัดบนโลกไม่ได้มีเท่าเดิม ทางแก้อีกทางคือการพิจารณาการนำวัสดุที่กลายเป็นของเหลือใช้ หรือใช้แล้วให้นำกลับมาใช้ พร้อมกับการคิดให้รอบคอบถึงการสร้างสิ่งใหม่ โดยรบกวนโลกให้น้อยที่สุด อย่างในงานประชุม United
ปัญหาสังคมมีหลายมิติ มันซับซ้อนตามบริบทของแต่ละสังคม บางปัญหาสถาปัตยกรรมเข้าไปช่วยได้น้อย บางปัญหาปลายทางแก้ปัญหาคือการใช้สถาปัตยกรรมเข้ามาบำบัดเยียวยาให้กับสังคมได้เช่นกัน เช่นกรณีปัญหาเรื่องคนไร้บ้านในสังคม มีการแก้ปัญหาในหลายวิธี ทั้งการสร้างความเป็นมิตร ให้ปัจจัยสี่สำหรับพื้นฐานการดำรงชีวิต แต่ส่วนหนึ่งของปัจจัยสี่ที่ลงทุนเข้าไปแก้ไขประเด็นนี้ที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ได้คือ บ้านของคนไร้บ้าน
อาคารราชการที่ทำหน้าที่รับใช้ประชาชนในบ้านเราส่วนมาก ที่เรามีประสบการณ์เข้าไปใช้เป็นประจำไม่ว่าจะที่ว่าการอำเภอ สำนักงานเขต ศาลากลางจังหวัด เรามักจะพบได้กับภาพลักษณ์ที่ดูจริงจัง แฝงไว้ซึ่งอำนาจผ่านสถาปัตยกรรม ถึงกับมีเรื่องเล่าในอดีตว่าคุณตาคุณยายที่ไปอาคารราชการเหล่านั้น ถึงกับถอดรองเท้าก่อนเข้าไปติดต่อธุระกันเลยทีเดียว เพราะนี้คือสิ่งที่อาคารราชการออกแบบด้วยการขาดแนวคิดแสดงความเป็นมิตรกับประชาชน หากลองเปิดใจให้กว้าง
สถาปัตยกรรมที่ดี ไม่ควรที่จะทำตัวเองเป็นดั่งอนุสาวรีย์ของสถาปนิก แต่ควรทำหน้าที่เชื่อมมันกับสภาพแวดล้อมโดยรอบให้พัฒนาคุณภาพของผู้คนในที่ตั้งได้ เพราะสถาปัตยกรรมไม่ได้เกิดมาอย่างโดดเดี่ยว แต่สิ่งรอบตัวนั้นผลักดันให้เกิดขึ้น การเกื้อกูลกันและกันจึงเป็นประเด็นที่ไม่ควรละเลยในการออกแบบ ณ กรุงโตเกียว ย่านสุมิดะ ตรงแยกในชุมชนติดทางรถไฟ
สถาปัตยกรรมเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกหนีเงื่อนไขด้านเวลาได้ มันสามารถรับใช้สังคมในช่วงเวลาที่ถูกออกแบบตามเงื่อนไขของเวลานั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป จากประโยชน์ใช้สอยเดิมก็ต้องถึงเวลาที่ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับยุคสมัย หากมองว่าสถาปัตยกรรมคือสังขาร สังขารนั้นล้วนปรุงแต่งไปตามกาลเวลา การปรุงสถาปัตยกรรมเก่าให้เข้ากับการใช้สอยใหม่นั้นคือการผ่าตัดชนิดหนึ่ง หรือที่เรามักจะเจอคำว่า renovation นั้นเอง
สถาปัตยกรรมเป็นส่วนสำคัญให้มนุษย์สามารถดำรงชีวิตอย่างสะดวกสบาย มีความมั่นคงทางจิตใจ แต่เมื่อสถาปัตยกรรมไม่มั่นคง ตัวมันเองก็ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายของการกำเนิดมันได้ อย่างกรณีที่เกิดภัยพิบัติ เช่นแผ่นดินไหว สถาปัตยกรรมได้พังทลายลง ทำให้ไม่สามารถใช้ชีวิตตามปรกติได้ แต่ถ้าหากเรามีสถาปัตยกรรมที่เตรียมพร้อมรองรับภัยพิบัติ สามารถทำในรูปแบบไหนได้บ้าง
วัฒนธรรมการใช้พื้นที่สาธารณะของประเทศที่เจริญแล้วจะเน้นให้เพิ่มคุณภาพชีวิตของประชากร การออกแบบพื้นที่โล่งของเมืองจึงควรมีสัดส่วนที่เหมาะสม ถ้าใช้เกณฑ์มาตรฐานสากลคือ 15 ตารางเมตรต่อคน หากพื้นที่สาธารณะของเมืองได้รับการออกแบบให้ดี มีตำแหน่งและขนาดที่เหมาะสม สามารถช่วยให้เมืองมีชีวิตชีวาขึ้นมา พร้อมกับประชากรมีคุณภาพชีวิตไปพัฒนาประเทศได้ อย่างเมืองเคียวโตะซึงเป็นเมืองที่เป็นที่รวมของศิลปวัฒนธรรม
การออกแบบคือการแก้ปัญหา อยู่ที่ว่าจะมีมุมมองต่อปัญหานั้นอย่างไรเท่านั้น หากทำความเข้าใจถึงโจทย์ก็สามารถพลิกแพลงหาคำตอบได้หลากหลายเลยทีเดียว เช่นกับอีกคำตอบว่าด้วยเรื่องคนกับสัตว์ที่ประเทศเวียดนาม เมื่อครอบครัวหนึ่งบ้านต้องการย้ายบ้านไปยังชนบทนอกเมือง และต้องการพื้นที่ให้ลูกของพวกเขาได้เรียนรู้ธรรมชาติในสวนหลังบ้านไปด้วย สถาปนิกที่นอกจากออกแบบบ้านให้ครอบครัวนี้แล้ว ยังให้คำตอบพื้นที่นี้ด้วย TROPICAL SPACE
วัสดุก่อสร้างที่มาจากธรรมชาติล้วนต้องใช้เวลาจากธรมชาติในการผลิต คอนกรีตก็ต้องใช้หินปูนที่ทับถมมากว่า 200 ล้านปี วัสดุที่น่าสนใจสำหรับการใช้เวลาที่ธรรมชาติสร้างไม่นาน ลดการทำลายสิ่งแวดล้อมอีกอย่างคือ ‘ไผ่’ ที่ขึ้นได้หลายพื้นที่ในโลก ยิ่งภูมิอากาศของพื้นที่แถบเส้นศูนย์สูตรที่มีลักษณะร้อนชื้น เอื้อให้ไผ่เจริญเติบโตได้เร็ว
