วัฒนธรรมการใช้พื้นที่สาธารณะของประเทศที่เจริญแล้วจะเน้นให้เพิ่มคุณภาพชีวิตของประชากร การออกแบบพื้นที่โล่งของเมืองจึงควรมีสัดส่วนที่เหมาะสม ถ้าใช้เกณฑ์มาตรฐานสากลคือ 15 ตารางเมตรต่อคน หากพื้นที่สาธารณะของเมืองได้รับการออกแบบให้ดี มีตำแหน่งและขนาดที่เหมาะสม สามารถช่วยให้เมืองมีชีวิตชีวาขึ้นมา พร้อมกับประชากรมีคุณภาพชีวิตไปพัฒนาประเทศได้ อย่างเมืองเคียวโตะซึงเป็นเมืองที่เป็นที่รวมของศิลปวัฒนธรรม
การออกแบบคือการแก้ปัญหา อยู่ที่ว่าจะมีมุมมองต่อปัญหานั้นอย่างไรเท่านั้น หากทำความเข้าใจถึงโจทย์ก็สามารถพลิกแพลงหาคำตอบได้หลากหลายเลยทีเดียว เช่นกับอีกคำตอบว่าด้วยเรื่องคนกับสัตว์ที่ประเทศเวียดนาม เมื่อครอบครัวหนึ่งบ้านต้องการย้ายบ้านไปยังชนบทนอกเมือง และต้องการพื้นที่ให้ลูกของพวกเขาได้เรียนรู้ธรรมชาติในสวนหลังบ้านไปด้วย สถาปนิกที่นอกจากออกแบบบ้านให้ครอบครัวนี้แล้ว ยังให้คำตอบพื้นที่นี้ด้วย TROPICAL SPACE
วัสดุก่อสร้างที่มาจากธรรมชาติล้วนต้องใช้เวลาจากธรมชาติในการผลิต คอนกรีตก็ต้องใช้หินปูนที่ทับถมมากว่า 200 ล้านปี วัสดุที่น่าสนใจสำหรับการใช้เวลาที่ธรรมชาติสร้างไม่นาน ลดการทำลายสิ่งแวดล้อมอีกอย่างคือ ‘ไผ่’ ที่ขึ้นได้หลายพื้นที่ในโลก ยิ่งภูมิอากาศของพื้นที่แถบเส้นศูนย์สูตรที่มีลักษณะร้อนชื้น เอื้อให้ไผ่เจริญเติบโตได้เร็ว
ไผ่เป็นวัสดุก่อสร้างที่ราคาถูก หาง่าย เติบโตได้ไวในแถบเอเชีย ถูกใช้อยู่ในเรือนพื้นถิ่นทั่วไป จนเมื่ออุตสาหกรรมการก่อสร้างโตขึ้น วัสดุที่หาได้ง่าย ทนทานในท้องตลาดได้เข้ามาแทนที่ จนไม่ได้รับการพัฒนาเป็นเวลานาน แม้ในอดีตจะเป็นวัสดุหลักในการสร้างบ้านเรือนของคนเอเชียเลยก็ตาม ณ
ในประเทศที่มีแสงอาทิตย์มากมาย จะมีผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรให้แปรรูปมาใช้กับชีวิตประจำวันของมนุษย์ได้มากเช่นกัน และหลายผลิตภัณฑ์นั้นสามารถทำให้เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมได้ เพียงแค่ต้องทดลองหาทางเลือกใหม่ที่ไม่อิงกับอุตสาหกรรมวัสดุก่อสร้างแบบเดิม อย่างผลงานจาก บริษัท Rootman ประเทศชิลี ได้ใช้วัสดุธรรมชาติ มาผลิตแผ่นฉนวนสำหรับใช้ในงานก่อสร้าง
เคยมีคำถามชวนคิดว่า ในฐานะสถาปนิก สถาปัตยกรรมสามารถแก้ปัญหาอะไรที่เปลี่ยนโลกได้หรือไม่? พอย้อนมองสิ่งรอบตัว มันอาจจะเริ่มที่พัฒนาคุณภาพชีวิตคนให้ยกระดับดีขึ้น อย่างง่ายคือ 1 ในปัจจัย 4 ซึ่งเรื่องที่อยู่อาศัยก็สามารถช่วยผู้คนบนโลกได้มากมาย
สถาปัตยกรรมในเมืองใหญ่ ล้วนต้องแก้ปัญหาที่ซับซ้อนตามบริบทของแต่ละพื้นที่ ด้วยเมืองร่วมสมัยมีปัญหาในแบบของตัวเอง เนื่องจากวัฒนธรรมในแต่ละถิ่นที่ สถาปัตยกรรมเมืองที่ดีจึงไม่สามารถไปลอกสูตรสำเร็จจากเมืองที่ดีของที่หนึ่ง ประเทศอื่น มาสวมลงในประเทศตัวเองได้อย่างแนบเนียน อย่างเช่นในกรณีของตัวเมืองกรุงกัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย มีประชากรวัยทำงานที่ทำงานในตัวเมืองกว่า
สถาปัตยกรรมสำหรับการศึกษาควรมีส่วนกระตุ้นให้เกิดการเรียนรู้ เมื่อเหล่านักศึกษาที่ต้องอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยกำลังถูกบ่มเพาะให้เป็นคนที่ค้นหาตัวเอง มีแนวคิดของตัวเองก่อนออกไปรับใช้สังคม มหาวิทยาลัยและสังคมจึงควรเป็นสิ่งที่นักศึกษาควรทำความรู้จักควบคู่กัน ณ มหาวิทยาลัยโอะคะยะมะ เมืองโอะคะยะมะ ประเทศญี่ปุ่น มีอาคารรูปทรงบางเบา แลดูลื่นไหล
สถาปัตยกรรมสามารถช่วยยกระดับชีวิตผู้คนให้ดีขึ้นได้ เมื่อเข้ามาแก้ปัญหาที่สังคมนั้นกำลังประสบอยู่ เช่นกันกับแนวคิดของโครงการ HOME-FOR-ALL ซึ่งเป็นองค์กรไม่หวังผลกำไร ก่อตั้งโดย Toyo Ito สถาปนิกชาวญี่ปุ่น เพื่อให้เหล่าสถาปนิกร่วมช่วยกันออกแบบสถาปัตยกรรมให้กับผู้คนที่เดือดร้อนจากภัยพิบัติในประเทศญี่ปุ่น
สถาปัตยกรรมก็เหมือนสังขารมนุษย์ ล้วนต้องมีการปรุงแต่งให้เข้ากับกาลเวลา สถาปัตยกรรมที่ดีจึงประกอบไปด้วยกาลเทศะที่ดีในตัวของมันเอง ถ้าสังขารไม่ดี ก็ต้องทำการปรุงแต่งให้รับใช้กับสังคมที่มันตั้งอยู่ ในหมู่บ้านบนเขาแห่งหนึ่งในเมืองโยะโกะฮะมะ จังหวัดคะนะงะวะ หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในย่านชุมชนบนเขา มีบ้านหลังไม้เก่าในชุมชนที่ถูกปรุงสังขารให้ไปกับกิจกรรมใหม่ของชุมได้น่าสนใจ เรียบง่าย
