ความเฉพาะเจาะจงของสถาปัตยกรรมสำหรับการเรียนรู้ของเด็ก ทำให้มีความแตกต่างจากงานสำหรับผู้ใหญ่อย่างเห็นได้ชัดในประเด็นพื้นที่แห่งจินตนาการ สิ่งเหล่านี้สามารถพบได้จากสีสัน ขนาด สัดส่วน แต่การตีความพื้นที่สำหรับเด็กไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว มันสามารถออกแบบได้หลากหลายวิธี และที่สำคัญ คือการทำความเข้าใจประเด็นของเด็กในแต่ละวัฒนธรรมอีกเช่นกัน ณ
ในการออกแบบสถาปัตยกรรม การใช้สอยของเด็กและผู้ใหญ่จะแยกจากกันด้วยสัดส่วนที่แตกต่างกันจากวัย ยิ่งในวัยเด็กตั้งแต่แรกเกิดจนถึงจุดที่หยุดเติบโต มีหลายสัดส่วนที่ต้องคำนึงถึงเสมอ เราจึงเห็นสถาปัตยกรรมในโลกของเด็กมีขนาดของห้อง เฟอร์นิเจอร์ที่มีสัดส่วนเฉพาะอย่างมาก แต่ในขณะเดียวกัน ในครอบครัวที่มีเด็กนั้น ควรจะมีทางที่ใช้พื้นที่ร่วมกันได้ เพื่อสร้างสายใยความผูกพัน
อะไรคือแนวทางการเรียนการสอนที่เหมาะสมสำหรับเด็ก คำถามนี้ถูกตอบด้วยรูปแบบที่แตกต่างกันไปทั่วโลก ในโรงเรียนทางเลือกที่น่าสนใจ นิยมที่จะให้เด็กเล่นเพื่อเรียนรู้มากกว่าจะยัดเยียดให้จำสารพัดสูตร ซึ่งมันสามารถทำให้การเรียนในโรงเรียนสัมพันธ์กับการเจริญเติบโตของสมองได้ อย่างเช่นหลักสูตรของโรงรียนแบบวอลดอร์ฟ ที่มีความเชื่อว่า เด็กควรได้เล่นอย่างอิสระ ชีวิตเรียบง่ายกลมกลืนกับธรรมชาติ ในย่านชานเมืองใกล้เมืองบาร์เซโลนา
มหาวิทยาลัยคือสถานที่บ่มเพาะรสนิยมที่ดีให้กับนักศึกษา เพื่อเป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีคุณค่าในวันข้างหน้า การลงทุนกับทรัพยากรมนุษย์จัดว่าคุ้มค่ามาก ถ้าโลกเรามีประชากรที่มีคุณภาพดี โลกเราก็จะดีงามตามไปด้วย ณ มหาวิทยาลัยด้านเทคโนโลยีที่มีชื่อเสียงระดับโลกที่ Delft University of
ปัญหาด้านที่อยู่อาศัยขาดแคลนสำหรับคนรายได้น้อยไม่เคยหมดไปจากโลกได้ แม้ว่าจะมีเทคโนโลยีล้ำๆ ปรากฏตัวบนโลกเราเสมอมา การแก้ไขปัญหาบางอย่าง คำตอบอาจจะไม่ใช่การนำความทันสมัยที่สุดของยุคมาประกอบเข้ากับตัวบ้าน แต่มากับความเข้าใจในพฤติกรรมมนุษย์แต่ละถิ่นที่เท่านั้น
ปัญหาระดับโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเมืองใหญ่ นอกจากจะเป็นประเด็นเรื่องมลพิษต่างๆ ที่มากขึ้นไม่ทันการกับระบบที่วางไว้แต่เดิมแล้ว ยังมีประเด็นเรื่องพื้นที่แออัดจากการอพยพเข้ามายังเมืองใหญ่ของประชากรตามแหล่งงาน อีกมุมมองของสถาปนิก การออกแบบคือการแก้ปัญหา อย่างการออกแบบพื้นที่สำนักงานต้นแบบให้กับบริษัท Beijing Qian
สถาปัตยกรรมพื้นถิ่นคือสถาปัตยกรรมที่ตอบสนองปากท้อง ตามวิถีชีวิตในแต่ละถิ่นที่ ไม่ใช่เรื่องของแฟชั่น แต่มันคือการปรับสถาปัตยกรรมให้เข้ากับวิถีชีวิต ตัวมันเองไม่ต้องการสถาปนิกก็ได้ แต่มันมาจากการรู้จักคิดดัดแปลงของช่างในท้องถิ่น ซึ่งเป็นช่างสมัครเล่นที่แค่ต้องการบ้านของตัวเองก็ได้ สิ่งที่สถาปัตยกรรมพื้นถิ่นเพรียกหา คือสิ่งที่อยู่รอบตัวมันเอง ในบางท้องที่เป็นไม้
เมื่อเกิดสถาปัตยกรรมขึ้น เราต้องการใช้ทรัพยากรธรรมชาติเข้ามาแปลงเป็นสิ่งก่อสร้างจากฝีมือมนุษย์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลายคำตอบได้ถูกเสนอให้เห็นแล้วว่าสามารถอยู่ร่วมกันได้โดยทำลายธรรมชาติให้น้อยที่สุด อย่างในกรณีที่ตั้งมีต้นไม้อยู่เดิม แต่การที่ต้องออกแบบให้หลบหลีกต้นไม้นั้นเป็นไปได้ยาก การเลือกที่จะโค่นต้นไม้เพื่อหลีกทางให้สถาปัตยกรรมจึงเกิดขึ้นเสมอ คำถามต่อมาคือมันสามารถหลีกเลี่ยงได้หรือไม่ สำหรับสถานีรถไฟฟ้าคะยะชิมะ (Kayashima Station)
ปัญหาของเมืองใหญ่ในบริบทคือการใช้พื้นที่ให้เหมาะสม ยิ่งในประเทศที่กำลังพัฒนา การใช้พื้นที่ต้องระมัดระวัง เพราะการเจริญเติบโตของเมืองที่ไร้ทิศทางจะไม่นำพาไปสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน และส่งปัญหาในอนาคตที่ต้องตามแก้กันไม่รู้จบ อย่างในกรณีของเมืองหลวงอายุพันปี กรุงฮานอย เวียดนาม เป็นเมืองที่มีการเจริญเติบโตมานาน หลายพื้นที่ถูกจับจองจากความเจริญที่เข้ามาเรื่อยๆ
วิทยาศาสตร์นำพาความก้าวหน้าแก่มวลมนุษย์ชาติ เราสามารถสร้างสถาปัตยกรรมที่มีพื้นที่เท่าเดิม หรือมากกว่าเดิม ด้วยการใช้ทรัพยาการที่น้อยลงได้ด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัย ดังที่สถาปนิกนักคิดชาวอเมริกันผู้ล่วงลับคือ ลุงบักกี้ หรือ บักมินสเตอร์ ฟูลเลอร์ ชอบถามสถาปนิกผู้ที่เขาพบเจอในช่วงเวลาที่เขายังมีชีวิตอยู่ว่า
